Het Nieuwe Meten

Stappentellers.
Apps.
Strava.
Weegschaal.
Fitbit.

We verzamelen blijmoedig, hardnekkig of soms zelfs geobsedeerd informatie. Informatie in de vorm van getallen, cijfers, nummers.
En we zijn gestopt met voelen.

Natuurlijk overdrijf ik een klein beetje (dat is wat schrijvers doen, dramaqueens zijn we), maar toch is de drang naar meetbaarheid groot. Dat is ook niet verwonderlijk; het geeft ons structuur en houvast in tijden waarin de houvast voor velen ver te zoeken is.

Als gevolg daarvan zijn we van alles gaan betwijfelen en bevragen en willen we het vooral graag rationeel oplossen.
Zoals ik het zie: je brein is prima om je lijf te besturen (als ik vind dat mijn linkerarm nu omhoog moet dan lukt dat) maar verder moet het zich er eigenlijk buiten houden. Dat brein werkt namelijk maar al te vaak contraproductief.
Voorbeeld: als ik op de mat sta in de Groene Hel en ik ga nadenken over mijn counter-set, dan stok ik en dan gaat het mis.

Plus: daar in dat brein huizen ook de stemmetjes die zeggen dat het allemaal niet goed genoeg is, dat een ander beter of leuker of mooier is dan jij, kortom; die vervelende ‘mind-chatter’, en die is vrijwel nooit gezellig en positief.

Of we wel goed genoeg zijn dat voelen we niet meer van binnenuit, dat willen we meten aan de hand van externe factoren.
Hoe voel ik me vandaag? De weegschaal bepaalt.
Had ik een productieve dag? Even op mijn stappenteller kijken.
Klopt het dat ik moe ben? Wacht, ik check mijn appje. Ah ja, inderdaad. Ik zie dat ik niet al te best geslapen heb.

Ooit stuitte ik online op een plaatje. Het was een plattegrond waarop iemands hardloop-prestaties waren weergegeven en de vorm was onmiskenbaar: de dame in kwestie had haar route fallus-vorming uitgestippeld. Met andere woorden, ze had ‘een piemel gelopen’.
Kijk, dacht ik waarderend, dát zou nou voor mij de énige reden zijn om te gaan hardlopen.

MAGNIET

‘Morgen weer zo’n dag,’ verzucht ze op de WhatsApp. ‘Weer een dag van slapen, Netflix en niks doen.’

Walhalla

Ergens klinkt het voor mij (die juist hysterisch gillend achter de uren aanholt, lijkt wel) als een soort walhalla, als iets waarmee ik direct zou willen ruilen. Alleen - ik ken de grimmige frustratie, de machteloosheid, de uitzichtloosheid die ten grondslag ligt aan haar berichtjes.

Accent

Ze is mijn vriendin. En ze heeft geen zak te doen.
Al tijden niet, trouwens.
Haar baan ligt stil, haar lijf werkt niet mee en van een sociaal leven is, in elk geval ‘in real life’, verdraaid weinig sprake. Dus daar zit ze dan, in haar tweekamerflat ergens in een flinke stad in Schotland. Met haar onweerstaanbare accent en geen zak te doen.

Spectrum

Grappig genoeg, en daar is dan eigenlijk weer niets grappigs aan, zitten we allebei aan de totaal andere kant van het spectrum. Want waar zij oeverloos ronddobbert in een oceaan vol loze uren, kom ik ze juist structureel tekort. Want met een opstartend bedrijf, de zorg voor twee kinderen en de ingekorte schooldagen lijk ik voortdurend, tong op mijn schoenen, achter mezelf aan te hollen.

Ik weet: dat gevoel creëer ik zelf. Immers: waar je je op focust, dat maak je groter. Focus op gebrek aan uren (of aan wat dan ook) is dus: erváren van gebrek aan uren.
It’s thát simple.

Toch John? Toch...?

“Zo, nou. En hoe gaat het met jullie?”

Met zijn heerlijk ontwapenende Barry Stevens-accent laat hij direct de grijze-ochtend-wolken verdwijnen, deze Amerikaanse schoolpleinvader. Zijn gezicht lijkt altijd te lachen.
Zijn kleuterzoon, in dezelfde klas als die van mij, die heeft dat ook.

Iedereen staat maar een potje stuurs voor zich uit te zwijgen, ieder verpakt in z’n eigen verhaal, maar hij wil weten hoe het gaat.
Ja, denk ik bij mezelf. Goeie vraag. Hoe gaat het eigenlijk?
In een split-second gaat er van alles door me heen. Gevoelens en emoties kolken rond als de trucks en koeien in de film Twister.
Tegelijkertijd sla ik aan het filteren. Want wat zeg ik allemaal wél en wat zeg ik vooral níet aan de deur van de school, tegen iemand die ik amper ken?

**
‘Nou, John, zo heet je toch, John? Ja. Nou, John, weet je. Ik loop soms zó over van de energie die ik niet kwijt kan, ook al wandel ik me een slag in de rondte, ook al heb ik een bokszak en stootkussens en kettlebells, dat ik me gewoon geen raad weet.

Ik heb zin om te vechten, John. Zin om te slopen en zin om te beuken.
Ik, ooit zo zachtmoedig dat ik me liet terroriseren door klasgenootjes op het schoolplein, dat ik me liet onderdrukken door een man die zei van me te houden, dat ik me op mijn kop liet zitten door mijn werkgever, ik heb zin om dingen aan gort te slaan en aan stukken te trappen.
Ik heb zin om naar de groene hel te gaan, mijn bokshandschoenen aan te trekken en iemand voor z’n bek te slaan, of dat in elk geval te proberen.

‘Mám, kom eens..??’
Naar boven.
‘Mamaaah, mag ik een broodje!’
Naar beneden.
‘Maaaam, kan je even komen?’
Naar boven.

Het is januari ’21 en de lockdown is verlengd en verlengd en opnieuw verlengd. Sterker nog: er kwam ook nog eens een avondklok bij. De buitenwereld (feestjes, sportschool, samenkomsten, uitjes) wordt kleiner en kleiner. En de binnenwereld (wie ben ik, wat voel ik, wat wil ik) groter en groter. Tel daarbij op dat veel mensen ook best wel veel tijd ‘op elkaars lip’ zitten. Dat kan allemaal behoorlijk confronterend zijn.

Lock down - Open up

‘Zie je ertegen op?’ vroeg m’n moeder.
‘Integendeel’, zei ik, naar waarheid.

Dat was in het voorjaar wel anders. Toen piepte ik paniekerig woordjes als ‘tering’ en ‘hóe dan?!’ toen de sluiting van de basisscholen werd aangekondigd.
Ik piepte overigens nog veel meer woordjes toen, maar dat geheel terzijde.

Been there, done that, got the T-shirt

Mijn lieve en briljante Suus wist het weergaloos te verwoorden toen ik haar via whatsapp vroeg hoe het ging, zo vlak na de laatste persconferentie.
‘Ik ga goed’, schreef ze. ‘Ik vind het zelfs wel mooi: even een vergelijkbare beproeving zodat je kan ‘toetsen’ wat je ontwikkeling is geweest. Ik zie mijn groei ineens zo duidelijk, dat maakt me trots.’
En ik kon niets anders dat me daar naadloos bij aansluiten. Want in die paar maanden hebben we al voor behoorlijk hete vuren gestaan. Dus dan kan dit er ook nog wel bij.
Been there, done that, got the T-shirt.

Anders dan anders

Ik zou hem in zijn ballen kunnen schoppen. En hem, pfff, hém al helemaal. Appeltje eitje.

Ik wandel mijn dagelijkse rondje door het park en zie in de verte een groepje hangjeugd. Ze maken hun bestaan luidruchtig kenbaar. Scootertjes, sigaretten, geblèr. The works.
Ondanks het feit dat ik nog vele meters van hen ben verwijderd ben ik ze al aan het inschatten. Aan het classificeren.

Die ene daar, die met die grote muil, die wordt misschien wat lastiger, maar als ik zijn bovenarm te pakken krijg en ik zet mijn onderarm in zijn nek, dan heb ik de controle en kan ik hem als een soort schild gebruiken.

‘Kom op jongens, nu kan het nog.’
We zijn bezig met De Laatste Training Voor De Persconferentie en er hangt een bijzonder sfeertje in de groene hel.
Want: ‘nu kan het nog’.
We sparren alsof ons leven ervan afhangt (nou ja, dat is natuurlijk ook wel een beetje zo) en daarna hebben we een uur krav-training waarin werkelijk ALLES de revue passeert: messen, stokken, pistolen, grepen, grondwerk, mán, er komt zelfs een gefiguurzaagde AK47 aan te pas.
Want: ‘nu kan het nog’.

De Persconferentie

‘Nou,’ zeggen we na afloop tegen elkaar. ‘Tot eh…’
Ja. Tot wanneer?
Niemand weet het. Want morgen is De Persconferentie. En wie weet wat er dan gezegd gaat worden over contactsport.
Dan gaan we naar huis. In mijn maag zit een knoop.

TCH Big sweep, big deal

‘Mag ik misschien eerst? Ik vind dit namelijk heel eng’, hoor ik mezelf zeggen.

Een uur daarvoor ging het bijna mis. Dat kwam doordat ik, al tijdens het begin van de Fightclub-training, op het grote wat-staat-er-voor-deze-week-op-de-planning-bord had gekeken. En daar ‘take-downs’ had zien staan.

(Even voor de duidelijkheid: een take-down is een techniek waarbij je de ander op kordate wijze naar de grond begeleidt. Je hebt er verschillende varianten van. Ze zijn geen van alle prettig. Vooral niet voor de ander).

Dammen

In een rap tempo dienden de volgende, zeer ondermijnende, gedachten zich aan:
• Oh mijn god we gaan take-downs doen
• Zou het opvallen als ik nu de zaal zou verlaten en naar huis zou gaan
• Mijn buik doet pijn
• Straks val ik
• Ja, ik ga vallen
• En als ik val, dan ga ik stuk
• En ik moet met iemand anders gooien
• En stel dat ik dat doe, dan maak ik, lomp als ik ben, vast die ander stuk
• Of; nóg erger, straks krijgt iemand me niet naar de grond want
• Ik ben drie meter lang en weeg een miljoen kilo
• Ik ga dat G1 examen nooit halen
• Ik stop ermee
• Ik ga wel op dammen

The Miracle Mile

Sinds een tijdje ben ik ervan overtuigd dat je hoofd eigenlijk alleen handig is om je lichaam aan te sturen, ideeën te bedenken en ervoor te zorgen dat je muts goed blijft zitten in de winter, zodat je nek niet volregent.

Verder, is althans mijn ervaring, zit het vaak behoorlijk in het weg. Want voor iets dat eigenlijk vooral een ‘handige tool’ zou moeten zijn, niets meer, niets minder, heeft zo’n hoofd buitenproportioneel veel invloed.

Valkuil

En dat is, op z’n zachtst gezegd, best wel lastig. De valkuil van het hebben van een hoofd met een brein is namelijk dat je dingen gaat over-analyseren en kapot gaan denken, in willekeurige volgorde.

Met als gevolg dat dingen ineens niet meer zo lekker gaan.

Ik bedoel: heb je wel eens geprobeerd de trap op te rennen, terwijl je bij elke stap denkt: ‘linkervoetrechtervoetlinkervoetrechtervoet’? Ik garandeer je dat je de gewenste verdieping niet haalt, omdat je ergens halverwege strandt met je voortanden in een traptree.

Strapatsen

Met Krav Maga werkt dat eigenlijk nét zo. Dat hoort logisch en natuurlijk te zijn, dus zonder extra schuifelpasjes, hupjes, pirouettes en andere strapatsen.

Of, anders gezegd: als het niet ‘logisch’ is, is het géén Krav Maga (en ziet het er doorgaans niet cool uit – ook belangrijk).

Het kan nog een tandje erger.

Want dat wat je brein denkt en vindt, dat waar het van overtuigd is, daarmee creëer je je voor een groot deel je werkelijkheid.

Blije pijn

Ik zeg maar zo: je hebt geen échte pijn gekend tot je

1. Een bevalling hebt doorstaan
2. Het puntje van je elleboog vol hebt laten tatoeëren en
3. Krav maga examen hebt afgelegd (en dan tel ik de twee dagen die daarop volgen ook mee).

Iets groots

Als ervaringsdeskundige kan ik zeggen dat alle drie deze punten iets heel geks met elkaar gemeen hebben. Het is namelijk pijn die iets groots oplevert. Waar je (ook al roep je nog zo hard dingen als ‘dit doe ik nooit meer!’ enzo) uiteindelijk vrijwillig en zelfs met een zeker plezier nog eens doorheen gaat. En misschien daarna wel nog een keer.
Het is Blije pijn.

Blije pijn doet pijn, maar het resultaat is het waard. Dit in tegenstelling tot Niet-Blije Pijn, die alleen maar pijn doet, zonder dat het je ook maar íets oplevert. Zoals met je blote hoeven op een stukje Lego staan, of met je kleine teentje een ladekastje terughoeken. Je hebt er niks aan.

Glazig

Nog steeds kijken mensen mij glazig aan wanneer ik vertel over Krav Maga. Wanneer ik uiteenzet hoe een Fightclub-training verloopt. Wanneer ze met een scheef oog naar mijn blauwe plekken kijken, en helemaal wanneer ik daarna uitleg dat dat dus heel normaal is. Dat we dat ‘krav make-up’ noemen.
Ik stuur ze linkjes van filmpjes door en daarna reageren ze steevast met; ‘jømig, wat agressief’.
Of ze zeggen dingen als dat zij dat nooit zouden kunnen, andere mensen pijn doen.
Waarop ik dan zachtjes in mezelf moet lachen. Omdat ik dat ooit ook vond, dat van dat agressief. Omdat ik dat ook ooit dacht over mezelf, dat van dat pijn doen.
En nu draai ik mijn hand daar niet meer voor om. Of nou ja, al een heel stuk minder.

Het Nieuwe Normaal
(en wtf is dat eigenlijk)

Het woord ‘normaal’ is, sinds een maand of drie, aan een enorme inflatie onderhevig. Bill Gates, 5G, een vleermuis, aliens, een vlucht regenwulpen, hoe dan ook, er kwam een virus en dat virus legde eigenhandig heel de wereld stil. Alles ging dicht, weg of op slot. Zo hup, boem, cold turkey.

Wie sterk in zijn schoenen wil staan, weet dat jezelf kunnen verdedigen hiervoor een essentiële vaardigheid is. Jezelf kunnen verdedigen is voor een groot deel fysiek, maar voor een groot deel ook mentaal. Het vermogen om voor jezelf op te kunnen komen en je te kunnen redden in een conflict, geeft je bijvoorbeeld extra zelfvertrouwen. Dit straal je ook uit, waardoor de kans dat je Krav Maga moet gebruiken minder groot wordt.

Maar met alleen een sterke uitstraling red je niet. Het is niet denkbaar dat je de rest van je leven gegarandeerd bent van een veilige leefomgeving. Er lopen nou eenmaal vervelende mensen rond op deze wereld. Het is daarom ook uiterst belangrijk dat je weet wat je moet doen, als het er toch op aankomt dat je fysiek moet handelen en jezelf dus fysiek moet verdedigen. Zelfverdediging leren is essentieel. Ook wanneer we kampen met de beperkingen in deze lockdown periode.

Corona: crisis, periode of sabbatical?

Corona-dag 14.753

Het is en blijft een wonder hoe in zo’n korte tijd de hele planeet tot stilstand kwam. Ik bedoel, probeer er maar eens een bouwvergunning doorheen te krijgen bij de gemeente. Je bent zo maaaaanden verder.

Maar Corona kwam en húp; niks deed het meer. Zelfs opa&oma waren dicht.

Nieuwe gewoontes

Er kwamen nieuwe gewoontes. Hamsteren. Anderhalve meter afstand. Elkaar achterdochtig beloeren vanachter je winkelwagen in de supermarkt.

Want: Iedereen Kan Het Hebben.

De meest flexibele wezens in mijn optiek (behalve katten dan, die zich überhaupt nergens wat van aantrekken): de kinderen. Die van mij spelen buiten tot ze een ons wegen, krijten elke dag weer dezelfde vierkante meters stoep vol en omarmden razendsnel Hun Nieuwe Normaal.

Daar kunnen wij volwassen nog wat van leren.

Zelf ging ik tot nog toe, corona-technisch dus, door een stuk of zeven fasen heen.

Kijken naar wat wél kan

Het begint met een C en het gooit alles door de war, legt alles stil en creëert tegelijkertijd overal chaos?
Hint: ík ben het níet.

Ik hoef het antwoord natuurlijk niet eens meer te geven, want de laatste tijd is er slechts één woord dat nieuwsberichten, gesprekken en gedachten domineert.
De wereld staat op pauze. Harde reset. Terug naar fabrieksinstellingen.

Mind over Matter

“Ik weet zéker dat ze me voor de gek houden.”

Ik denk de laatste tijd vaak aan Remy Bonjasky.
Niet zozeer aan hem als persoon, want ik ken hem helemaal niet.
Ook niet aan hem als kickbokser, want kickboksen, dat zal allemaal wel.
Nee, ik denk aan die keer, toen met die hamburger.

“Het móet een hamburger zijn die gefabriceerd is uit maden, of weet ik veel wat allemaal.”

Die eetproef

Het was 2014 en Remy deed mee aan Expeditie Robinson. Fit, in shape, prima conditie. Grote, sterke kerel die voor hete vuren had gestaan. Over het fysieke aspect maakte hij zich dan ook niet zoveel zorgen.
Alleen… die eetproef.

“Het smaakt als een hamburger. Maar er móet iets fout zijn.”

Larven

Oh, wat zag hij daar tegenop. Die eetproef. Die beruchte eetproef. Een tafel vol afgedekte bordjes en kommetjes en onder de deksels krioelende larven, glibberige oogjes en overmaatse exotische insecten waarbij je instructies krijgt als: “Zorg wel dat je meteen zijn kop eraf bijt hoor, anders steekt hij je in je keel.”

“Ik neem nog een hap, ik probeer mijn best te doen, maar ik moet kokhalzen.”

Vijand

Dan is Remy aan de beurt. Als laatste.

Denken als een psychopaat

Mijn ademhaling versnelt en zit ineens een stuk hoger dan daarnet. Ik voel hoe het bloed naar mijn wangen stijgt. Mijn gezicht gloeit en lijkt te pulseren. Ik krijg het smoorheet. Zojuist had ik nog een plan in mijn hoofd, een duidelijk idee van wat ik zou gaan doen.
Ik was on top of things.
Ik was in control.
Ik had de regie.

Vier woordjes

Maar er is iets veranderd. Angst neemt de overhand. Ik wend in paniek mijn gezicht af. Ik incasseer klap na klap. Mijn armen beginnen ongecontroleerde, maaiende bewegingen te maken. Van mijn bad-ass stoten is niets meer over.
Boos en gefrustreerd begin ik me af te vragen waar het misgaat, tot ik Stephan vier woordjes hoor zeggen.

‘Je laat je opnaaien.’

Trust the process

‘Kijk en hier hangt dus de pinautomaat.’

Wij staan in de line-up al zachtjes te gniffelen.
De laatste training voor de kerstvakantie, verzorgd door Jeroen, is altijd gek, cool, hilarisch en een tikje hysterisch.

Hij zet een circuit uit met een ‘pinautomaat’ op de muur (zie je pincode nog maar eens in te toetsen als er iemand achter je staat die jou met je hoofd tegen de muur wil butsen), een bank in het midden van de zaal (waar je twee keer een highroll overheen dient te maken), een clubje mensen met stootkussens, hier iemand met een mes, daar iemand met een stok, en natuurlijk het vaste onderdeel De Wedergeboorte, waarbij je jezelf ruggelings op de vloer door een haag van stootkussens heen-‘shrimpt’ en er altijd wel iemand iets roept als: ‘Ik zie het hoofdje!’ waarna je als je er eenmaal doorheen bent met je verhitte gezicht direct wordt besprongen door iemand anders die bovenop je duikt om je te wurgen.

Een heel speciale trein

Nadat ik twee jaar geleden tjokvol adrenaline de Haarlemse koepelgevangenis uitrolde na een hele dag krav maga, herrie, opwinding, spectaculaire toestanden en bakken vol stress van het blije soort had ik nooit kunnen denken dat zo’n evenement ooit geëvenaard zou kunnen worden.
Toen werd het 2019. En er kwam opnieuw een Helena-dag aan.
Het kon niet toffer worden dan toen, Martijn had gepiekt, daar was ik van overtuigd.
Maar ik zat ernaast. 

Instructeur Stephan deelt zijn ervaringen van deze supergave dag!

Houd het hoofd koel…..ook tijdens het organiseren

Eind juni kwam Monique met een goed idee: “Is het niet weer eens tijd voor een Helenadag?”. Top idee, vond ook Martijn. Ik kreeg de vraag of ik de organisatie van deze dag op mij wilde nemen. Uiteraard met de ondersteuning van onze spil in het web Monique.

Door mijn ervaring met het bedenken en geven van workshops, dacht ik: “Ja, dat doe ik wel even.”. Alleen dit keer was het niet zomaar een workshopje maar een hele DAG. Want, de ‘Helenadag’ is altijd een spektakel. Iets waar ik zelf niet van ben als het om workshops gaat. Met deze eye opener op zak pakte ik deze uitdaging alsnog met beide handen aan. 

Krav Magie

Hij vertelt het heel casual, tussen neus en lippen door.
Dat hij een beroerte heeft gehad, ooit. Dat hij toen een jaar lang niet heeft kunnen praten.
“Zou je nou niet meer zeggen hè,” grinnikt hij.

Toen kon hij niet praten.
En nu is hij bezig met de opleiding tot krav-instructeur.
Ik vind dat hij een held is. Maar ik zeg niks. Soms hoef je even niet te zenden, dan is ontvangen voldoende.

De Oude Jas

Ze wil niet met mij, dat is wel duidelijk. Maar waarom niet? Ik ben toch niet eng?
Of wel..?

Ik neem deel aan een oergezellige vrijdagavond-krav-maga-training en bij wijze van warming-up hebben we de opdracht gekregen om ons in tweetallen te verdelen. We moeten op onze knieën gaan zitten en vanaf daar proberen elkaar naar de grond te krijgen. Degene die het voor elkaar krijgt om de ander tien tellen met beide schouders tegen de grond te houden heeft gewonnen.
Ik kan mijn geluk niet op. Word ik blij van, dat soort spelletjes.

20 Dingen Die Ze Je Er Niet Bij Vertellen Wanneer Je Met Krav Maga Begint

Dus jij schrijft je in voor Krav Maga. Je verwacht dat je sterker wordt. Weerbaarder. Dat je jezelf leert verdedigen tegen kwaad&onheil.
Yep.
Klopt.
Alleen, er is nog meer, nog zóveel meer, dan dat.
Hier komen ze. De Twintig Dingen Die Ze Je Er Niet Bij Vertellen.

1. Dat je rare geluidjes gaat maken. Heel rare geluidjes.

Waar je in het begin nog een beetje beschroomd en awkward om je heen kijkt en zachtjes een halfbakken ‘tsss’ doet sta je na verloop van tijd je technieken auditief te ondersteunen met geluidjes als ‘tsjoew tsjoew’ of ‘bambambam!’ of ‘ushushush’ of ‘foo! foo!’
Dat is omdat je nóg harder slaat wanneer je uitademt bij het kracht zetten. En omdat het ook in het dagelijks leven helpt om een tikje psychotisch over te komen, zodat mensen wel twee keer nadenken voordat ze je aanvallen.

2. Dat je snel contact legt

Niets zegt méér ‘hey hallo, zullen wij eens in rap tempo nader tot elkaar komen’ dan het uitwisselen van klamme omhelzingen, knuffelen van elkaars zweterige oksels, onder een berg mensen gefrommeld liggen terwijl je een stootkussen verdedigt of een mond vol nat t-shirt omdat de ander zijn headlock-on-the-ground al inzette terwijl jij nog midden in een zin zat.

Eigen spel

“Oh, ik moet ophangen, ik moet nu een vergadering in.” Haar stem klinkt gehaast en nét even iets te vrolijk. Voor iemand die de hele dag zo gehaast is, bedoel ik.
“Is goed,” antwoord ik. “Je hoort nog van me.”
Mijn laatste woord rolt nog maar nauwelijks mijn mond uit of ze heeft de verbinding al verbroken.
Ik ben een paar tellen stil, de telefoon in mijn hand.
Wácht eens even.
Wat is híer nu net gebeurd?

**

‘Je bent te lief’

Klinkt afgezaagd maar ís wél zo: als ik een euro had gekregen voor elke keer dat ik die woorden hoorde, dan had ik nu mijn eigen tropische eiland van wit zand en palmbomen met hangmatten en kuddes kangoeroes om mee te kroelen én Idris Elba (die acteur die.. never mind) en daar zat ik dan, inclusief billen bloot en melk uit een kokosnoot, minstens zes maanden per jaar zorgeloos en vrij en zijn.

Hardleers

Met andere woorden: deze boodschap komt me niet onbekend voor. Al heel lang niet. Maar kennelijk ben ik bijzonder hardleers als het hierop aankomt, want ik zit gewoon het hele jaar veel te lief te wezen in Haarlem noord. Ook tijdens regenperiodes en ploeterdagen vol met zorgen en gepieker. En zonder Idris Elba.

Keep your friends close but your enemies closer
“Je deed het wéér.”
-“Wát?”
“Opzij stappen. Maar je moet niet opzíj stappen, je moet naar vóren. Er dwars doorheen.”

Blablablaaaaaa

We doen stick attacks, aanvallen met een stok dus, en ik krijg waardevolle feedback van mijn trainingsmaatje. Ik krijg deze boodschap niet voor het eerst. Dat ik opzij ga terwijl ik naar voren moet, bedoel ik.
Ik bijt gefrustreerd op mijn lip. Het is ongeveer de triljoenste keer dat ik het verkeerd doe en ook al ben ik blij met feedback, is feedback waardevol, is feedback leerzaam en blablablaaaa, ik krijg zin om daadwerkelijk te meppen met die stok. Maar ik doe het niet, want ik weet hoe híj verdedigt. Híj gaat er namelijk wél dwars doorheen.

De endorfine-douche

De afgelopen weken waren best wel meh.
Dat heb je soms. Zo’n dag of zo’n week of zo’n maand waarin het allemaal maar niet lijkt te willen stromen.
Ik stroomde dus ook niet, totaal niet zelfs. Dat in tegenstelling tot de lekkage in mijn keuken die juist maar niet wilde stoppen met stromen, waardoor mijn laminaat nu hinderlijk omhoog krult.
Mocht er iemand behoefte hebben aan champignons, ik kweek ze zo groot als eieren achter mijn keukenplint. Maar dit geheel terzijde.

Het meisje van Wél

“Ooh mama, wat fijn dat er zoveel plassen zijn, want nu kan ik mijn nieuwe regenlaarzen aan!”

Het is even na achten in de ochtend en we fietsen onder een metersdik wolkendek door. De kleur is loodgrijs, net zoals mijn gemoed. Voor mijn gevoel regent het al drie jaar onafgebroken.
Achterop danst een jochie van een kilo of twintig vervaarlijk heen en weer en aan mijn stuur bungelen twee schooltasjes. De wind giert om mijn oorlellen, mijn haar wappert voor mijn ogen, alles is klam en nat en koud en ik voel me alsof ik met mijn pedalen niet mijn fiets maar de hele wereldbol in beweging moet zetten.
Maar mijn dochter, die naast me fietst, zingt liedjes. Ze is blij. Want er liggen plassen, en nu kan ze haar nieuwe regenlaarzen aan.

Het jaar van de pijnprikkel

Ik heb best een grote bek.
There, I said it.
Waar ik ben klotst mijn bravoure tegen de plinten, ik sta regelmatig op ‘zenden’ en mijn absolute go-to overlevingsmechanisme bestaat uit zelfspot, grensoverschrijdende grappen maken en bulder-brullen.

Bek vol tanden

‘Huh? Onzéker? JIJ?! Haha. Echt niet.’
Het is een beeld van mij dat ik regelmatig terugkrijg van anderen. Een beeld dat ik, en dat weet ik dondersgoed, zelf creëer. En een beeld dat dus ook maar al te vaak stiekem niet helemaal klopt. Want onzeker ben ik, heus. Bang ook, soms. Ik weet dat alleen vrij aardig te overschreeuwen.
Ook ben ik vaker dan me lief is zo flabbergasted als de tyfus. Echt. Googel op ‘bek vol tanden’ en je vindt mijn foto.

Mentaalmoeheid

“…dús, vallen ga je tóch. Maar dan weet je in elk geval wel wat je moet dóen tijdens de val.”

We kijken toe hoe Jeroen, gezeten op een krukje, aan zijn nek achterover wordt getrokken en hoe hij vervolgens bliksemsnel een van de aanvallers handen plukt terwijl hij zijn andere hand erbij slaat in wat wij liefdevol een ‘hartje’ noemen (een techniek waarbij je iemands pols zo’n beetje tot op het bot afscheurt) en dat allemaal nog voordat hij op de grond is gevallen. De aanvaller ligt als een in elkaar gefrommelde foetus naast hem, zijn hand verdraaid, want die heeft Jeroen nog vast. Al die controle, al die macht, in een handomdraai. Letterlijk.
Het is gewoonweg pure magie.

Haarlem, zondagochtend 4 november, takke-vroeg.
Ik heb geen rust meer in mijn lijf, dus ik sta maar op. Buiten is het nog donker.
Ik stommel op de tast naar beneden, doe ergens halverwege de trap mijn ‘defense against my cat plotting to kill me’ en weet uiteindelijk min of meer ongeschonden de koffiemachine te bereiken. Mijn gedachten gaan gelijk op met mijn hartslag en schieten alle kanten uit.

Leven of dood

“Jeetje… nou… ík zou dat niet kunnen hoor, andere mensen pijn doen.” Ze zegt het vol overtuiging en schuift daarna nog een hap taart naar binnen. Zij zou dat nooit kunnen, andere mensen pijn doen. En dat was dan dat.

Laboratorium

Ooit, jaaaaaren geleden, was ik eens met een vriendin van me op de kermis. Daar was een spookhuis waarin levende mensen rondliepen met als doel om je de tandjes te laten schrikken. Mijn vriendin zei op vertrouwelijke toon dat ze er niet in durfde. Ik, blij dat ik niet het enige mietje was, gaf ook mijn angst volmondig toe.
Onze motivaties verschilden echter nogal.

Deze oktober is het dus alweer twee jaar geleden dat ik mijn eerste, voorzichtige (lees: doodsbange) stappen zette op de helgroene mat van Helena.  Twee jaar mensen. Twéé.

“Hey… wat is dit nou?”

M’n vriend en ik ruimen (of nou ja: mesten) samen de keukenkasten uit en worstelen ons door in ettelijke jaren opgebouwde archeologische lagen ‘Het Leven van Charlotte’ heen. Hij houdt iets dat ooit is ingelijst voor zich en leest enkele cijfers hardop.
“Oh,” antwoord ik min of meer achteloos, terwijl ik een blik werp op wat hij vasthoudt, “dat is mijn HBO-diploma.”
“Waarom staat dit zo weggemoffeld in een kast?” vraagt hij oprecht verbaasd. “Dit hoort aan de muur, dit is een fokking prestátie.”
Hij kijkt me met opgetrokken wenkbrauwen aan. Het antwoord moet ik hem verschuldigd blijven. Niet omdat ik het niet weet, maar omdat het te pijnlijk is om uit te spreken. 

La’maar komen!

Lichtjes hijgend sta ik in de zaal. Mijn keel voelt dik, slikken kost me moeite. Ik voel hoe mijn hartslag versnelt. Het groen van de vloer lijkt te fluoresceren, te pulseren rond mijn voeten.
Mijn gebalde vuisten zijn geheven, mijn vingers stuk voor stuk omsloten door het leer van mijn handschoenen. Kin op mijn borst. Ademhaling te hoog. Mijn shirt is nat van het zweet. Onder mijn wenkbrauwen door kijk ik naar mijn tegenstander.
Ook hij hijgt. We lijken elkaars houding te spiegelen.
Dan klinkt het signaal.

Het is 2011 en ik ben zwanger van mijn eerste kind.
Het Duitse jongetje Mirco is vermist. En dat houdt de gemoederen, vooral die van mij, flink bezig.

Er was eens in het Oude Griekenland een herbergier die Procrustes werd genoemd.
Ik stel me zo voor dat hij een gezellig etablissement dreef waar de uitgehongerde en vermoeide Oud-Griekse reiziger zich kon laven aan Oud-Griekse wijn en souvlaki en in een lommerrijke binnentuin kon bijkomen van een ongetwijfeld uitputtende reis langs stoffige, met olijfachtig boomwerk omzoomde Oud-Griekse wegen.
So far so good zou je denken, ware het niet dat Procrustes er een tamelijk merkwaardige en voor de directbetrokkenen op z’n zachtst gezegd nogal oncomfortabele hobby op nahield.

Ik ben dol op verhalen. Altijd al geweest.
Je kan mij met een gerust hart een hele dag op een drukbezochte plaats achterlaten. Geef me mensen, koffie en pen en papier onder handbereik en mijn hoofd doet de rest. Ik zie iemand lopen en mijn brein spint direct de draden van zijn levensweb.
Er is een reden voor dat ik ooit maatschappelijk werker wilde worden: want ik wilde mensen helpen met hun eigen moeilijke verhalen. Het was ook wel duidelijk waarom ik daarna doorleerde voor socioloog: want menselijk gedrag, hoe interessant is dát. Uiteindelijk werd ik schrijfster. En ik denk dat ik dat al helemaal niet meer hoef uit te leggen.

Zoals sommigen van jullie misschien al weten neem ik deel aan het FemmePower-jaarprogramma van Martijn. Om de week komen we bijeen om te trainen en van aaaaaalles te bespreken, met als doel niet alleen fysiek maar ook mentaal nóg sterker te worden.
Een van de onderdelen van dit traject is de tiendaagse sportvast-kuur.
Vasten. Als in: niet eten.
Ik heb het idee netjes voor me uitgeschoven, immers, wat je niet ziet bestaat niet. Wel heb ik er al een hoop flauwe grappen over gemaakt. Iets met humor als afweermechanisme.

Of nou ja, ik móet niks. Nee, ik ga vrijwillig naar de gevangenis. Naar de Haarlemse Koepel, om precies te zijn. Hét gebouw waar ik als geboren en getogen Haarlemse al zeker een miljoen keer langs ben gefietst, gewandeld of gereden. Dat gebouw dat me altijd al zo geïntrigeerd heeft, maar dat ik nog nooit vanbinnen heb gezien.
Zodra ik vernam dat Martijn juist deze plek koos voor het Helena-evenement twijfelde ik nog geen seconde. Ik schreef me direct in. Deze kans moest ik pakken.

Hoewel ik veel mannen coach, zijn de meeste van mijn klanten vrouwen. Regelmatig krijg ik de vraag, waarom dat zo is. Graag geef ik je antwoord hierop.

Januari van dit jaar kreeg ik het bericht dat ik mee mocht doen met het Expert 4 examen van de IKMF. Wat een uitdaging! Ik zou de eerste Nederlander worden die met dit examen mee mocht doen.

En toen was het moment daar! Eindelijk, na een intensief trainingskamp van 7 dagen, dat zwoegen en na al die spanning, zit mijn examen erop. Dit voelt als een enorme succesbeleving!

Volgende week vrijdag vertrek ik naar Israël. Dan start een trainingskamp van 7 dagen. Dit sluit ik af met mijn Expert 4 examen. Ik ben nu niet in de gelegenheid om rustig af te wachten tot het zover is. Mijn weken zitten propvol. Daarnaast moet ik scherp en alert blijven tijdens mijn laatste paar trainingen. Een blessure zou nu heel slecht uitkomen.

Krav Mindset Seminars: kom uit je comfortzone en groei mentaal!

Het motto van Trainingscentrum Helena is ‘Sterk in je schoenen’. Alles onder controle hebben in het leven is natuurlijk onmogelijk. Perfectie bestaat niet. Maar je kunt wel alles uit jezelf proberen te halen, om steeds sterker te worden. Een belangrijk onderdeel van de Krav Mindset!
In de Krav Maga les halen we je steeds uit je comfortzone waardoor je steeds beter wordt. En om mentaal te leren groeien, bieden we de Krav Mindset aan. In onze Mental Power Seminars leren we je omgaan met tegenslagen en hoe je doorzettingsvermogen creëert. Dit is het eerste onderwerp dat we gaan behandelen in deze nieuwe reeks seminars.