Denken als een psychopaat

Mijn ademhaling versnelt en zit ineens een stuk hoger dan daarnet. Ik voel hoe het bloed naar mijn wangen stijgt. Mijn gezicht gloeit en lijkt te pulseren. Ik krijg het smoorheet. Zojuist had ik nog een plan in mijn hoofd, een duidelijk idee van wat ik zou gaan doen.
Ik was on top of things.
Ik was in control.
Ik had de regie.

Vier woordjes

Maar er is iets veranderd. Angst neemt de overhand. Ik wend in paniek mijn gezicht af. Ik incasseer klap na klap. Mijn armen beginnen ongecontroleerde, maaiende bewegingen te maken. Van mijn bad-ass stoten is niets meer over.
Boos en gefrustreerd begin ik me af te vragen waar het misgaat, tot ik Stephan vier woordjes hoor zeggen.

‘Je laat je opnaaien.’

Trust the process

‘Kijk en hier hangt dus de pinautomaat.’

Wij staan in de line-up al zachtjes te gniffelen.
De laatste training voor de kerstvakantie, verzorgd door Jeroen, is altijd gek, cool, hilarisch en een tikje hysterisch.

Hij zet een circuit uit met een ‘pinautomaat’ op de muur (zie je pincode nog maar eens in te toetsen als er iemand achter je staat die jou met je hoofd tegen de muur wil butsen), een bank in het midden van de zaal (waar je twee keer een highroll overheen dient te maken), een clubje mensen met stootkussens, hier iemand met een mes, daar iemand met een stok, en natuurlijk het vaste onderdeel De Wedergeboorte, waarbij je jezelf ruggelings op de vloer door een haag van stootkussens heen-‘shrimpt’ en er altijd wel iemand iets roept als: ‘Ik zie het hoofdje!’ waarna je als je er eenmaal doorheen bent met je verhitte gezicht direct wordt besprongen door iemand anders die bovenop je duikt om je te wurgen.

Een heel speciale trein

Nadat ik twee jaar geleden tjokvol adrenaline de Haarlemse koepelgevangenis uitrolde na een hele dag krav maga, herrie, opwinding, spectaculaire toestanden en bakken vol stress van het blije soort had ik nooit kunnen denken dat zo’n evenement ooit geëvenaard zou kunnen worden.
Toen werd het 2019. En er kwam opnieuw een Helena-dag aan.
Het kon niet toffer worden dan toen, Martijn had gepiekt, daar was ik van overtuigd.
Maar ik zat ernaast. 

Instructeur Stephan deelt zijn ervaringen van deze supergave dag!

Houd het hoofd koel…..ook tijdens het organiseren

Eind juni kwam Monique met een goed idee: “Is het niet weer eens tijd voor een Helenadag?”. Top idee, vond ook Martijn. Ik kreeg de vraag of ik de organisatie van deze dag op mij wilde nemen. Uiteraard met de ondersteuning van onze spil in het web Monique.

Door mijn ervaring met het bedenken en geven van workshops, dacht ik: “Ja, dat doe ik wel even.”. Alleen dit keer was het niet zomaar een workshopje maar een hele DAG. Want, de ‘Helenadag’ is altijd een spektakel. Iets waar ik zelf niet van ben als het om workshops gaat. Met deze eye opener op zak pakte ik deze uitdaging alsnog met beide handen aan. 

Krav Magie

Hij vertelt het heel casual, tussen neus en lippen door.
Dat hij een beroerte heeft gehad, ooit. Dat hij toen een jaar lang niet heeft kunnen praten.
“Zou je nou niet meer zeggen hè,” grinnikt hij.

Toen kon hij niet praten.
En nu is hij bezig met de opleiding tot krav-instructeur.
Ik vind dat hij een held is. Maar ik zeg niks. Soms hoef je even niet te zenden, dan is ontvangen voldoende.

De Oude Jas

Ze wil niet met mij, dat is wel duidelijk. Maar waarom niet? Ik ben toch niet eng?
Of wel..?

Ik neem deel aan een oergezellige vrijdagavond-krav-maga-training en bij wijze van warming-up hebben we de opdracht gekregen om ons in tweetallen te verdelen. We moeten op onze knieën gaan zitten en vanaf daar proberen elkaar naar de grond te krijgen. Degene die het voor elkaar krijgt om de ander tien tellen met beide schouders tegen de grond te houden heeft gewonnen.
Ik kan mijn geluk niet op. Word ik blij van, dat soort spelletjes.

20 Dingen Die Ze Je Er Niet Bij Vertellen Wanneer Je Met Krav Maga Begint

Dus jij schrijft je in voor Krav Maga. Je verwacht dat je sterker wordt. Weerbaarder. Dat je jezelf leert verdedigen tegen kwaad&onheil.
Yep.
Klopt.
Alleen, er is nog meer, nog zóveel meer, dan dat.
Hier komen ze. De Twintig Dingen Die Ze Je Er Niet Bij Vertellen.

1. Dat je rare geluidjes gaat maken. Heel rare geluidjes.

Waar je in het begin nog een beetje beschroomd en awkward om je heen kijkt en zachtjes een halfbakken ‘tsss’ doet sta je na verloop van tijd je technieken auditief te ondersteunen met geluidjes als ‘tsjoew tsjoew’ of ‘bambambam!’ of ‘ushushush’ of ‘foo! foo!’
Dat is omdat je nóg harder slaat wanneer je uitademt bij het kracht zetten. En omdat het ook in het dagelijks leven helpt om een tikje psychotisch over te komen, zodat mensen wel twee keer nadenken voordat ze je aanvallen.

2. Dat je snel contact legt

Niets zegt méér ‘hey hallo, zullen wij eens in rap tempo nader tot elkaar komen’ dan het uitwisselen van klamme omhelzingen, knuffelen van elkaars zweterige oksels, onder een berg mensen gefrommeld liggen terwijl je een stootkussen verdedigt of een mond vol nat t-shirt omdat de ander zijn headlock-on-the-ground al inzette terwijl jij nog midden in een zin zat.

Eigen spel

“Oh, ik moet ophangen, ik moet nu een vergadering in.” Haar stem klinkt gehaast en nét even iets te vrolijk. Voor iemand die de hele dag zo gehaast is, bedoel ik.
“Is goed,” antwoord ik. “Je hoort nog van me.”
Mijn laatste woord rolt nog maar nauwelijks mijn mond uit of ze heeft de verbinding al verbroken.
Ik ben een paar tellen stil, de telefoon in mijn hand.
Wácht eens even.
Wat is híer nu net gebeurd?

**

‘Je bent te lief’

Klinkt afgezaagd maar ís wél zo: als ik een euro had gekregen voor elke keer dat ik die woorden hoorde, dan had ik nu mijn eigen tropische eiland van wit zand en palmbomen met hangmatten en kuddes kangoeroes om mee te kroelen én Idris Elba (die acteur die.. never mind) en daar zat ik dan, inclusief billen bloot en melk uit een kokosnoot, minstens zes maanden per jaar zorgeloos en vrij en zijn.

Hardleers

Met andere woorden: deze boodschap komt me niet onbekend voor. Al heel lang niet. Maar kennelijk ben ik bijzonder hardleers als het hierop aankomt, want ik zit gewoon het hele jaar veel te lief te wezen in Haarlem noord. Ook tijdens regenperiodes en ploeterdagen vol met zorgen en gepieker. En zonder Idris Elba.

Keep your friends close but your enemies closer
“Je deed het wéér.”
-“Wát?”
“Opzij stappen. Maar je moet niet opzíj stappen, je moet naar vóren. Er dwars doorheen.”

Blablablaaaaaa

We doen stick attacks, aanvallen met een stok dus, en ik krijg waardevolle feedback van mijn trainingsmaatje. Ik krijg deze boodschap niet voor het eerst. Dat ik opzij ga terwijl ik naar voren moet, bedoel ik.
Ik bijt gefrustreerd op mijn lip. Het is ongeveer de triljoenste keer dat ik het verkeerd doe en ook al ben ik blij met feedback, is feedback waardevol, is feedback leerzaam en blablablaaaa, ik krijg zin om daadwerkelijk te meppen met die stok. Maar ik doe het niet, want ik weet hoe híj verdedigt. Híj gaat er namelijk wél dwars doorheen.

De endorfine-douche

De afgelopen weken waren best wel meh.
Dat heb je soms. Zo’n dag of zo’n week of zo’n maand waarin het allemaal maar niet lijkt te willen stromen.
Ik stroomde dus ook niet, totaal niet zelfs. Dat in tegenstelling tot de lekkage in mijn keuken die juist maar niet wilde stoppen met stromen, waardoor mijn laminaat nu hinderlijk omhoog krult.
Mocht er iemand behoefte hebben aan champignons, ik kweek ze zo groot als eieren achter mijn keukenplint. Maar dit geheel terzijde.

Het meisje van Wél

“Ooh mama, wat fijn dat er zoveel plassen zijn, want nu kan ik mijn nieuwe regenlaarzen aan!”

Het is even na achten in de ochtend en we fietsen onder een metersdik wolkendek door. De kleur is loodgrijs, net zoals mijn gemoed. Voor mijn gevoel regent het al drie jaar onafgebroken.
Achterop danst een jochie van een kilo of twintig vervaarlijk heen en weer en aan mijn stuur bungelen twee schooltasjes. De wind giert om mijn oorlellen, mijn haar wappert voor mijn ogen, alles is klam en nat en koud en ik voel me alsof ik met mijn pedalen niet mijn fiets maar de hele wereldbol in beweging moet zetten.
Maar mijn dochter, die naast me fietst, zingt liedjes. Ze is blij. Want er liggen plassen, en nu kan ze haar nieuwe regenlaarzen aan.

Het jaar van de pijnprikkel

Ik heb best een grote bek.
There, I said it.
Waar ik ben klotst mijn bravoure tegen de plinten, ik sta regelmatig op ‘zenden’ en mijn absolute go-to overlevingsmechanisme bestaat uit zelfspot, grensoverschrijdende grappen maken en bulder-brullen.

Bek vol tanden

‘Huh? Onzéker? JIJ?! Haha. Echt niet.’
Het is een beeld van mij dat ik regelmatig terugkrijg van anderen. Een beeld dat ik, en dat weet ik dondersgoed, zelf creëer. En een beeld dat dus ook maar al te vaak stiekem niet helemaal klopt. Want onzeker ben ik, heus. Bang ook, soms. Ik weet dat alleen vrij aardig te overschreeuwen.
Ook ben ik vaker dan me lief is zo flabbergasted als de tyfus. Echt. Googel op ‘bek vol tanden’ en je vindt mijn foto.

Mentaalmoeheid

“…dús, vallen ga je tóch. Maar dan weet je in elk geval wel wat je moet dóen tijdens de val.”

We kijken toe hoe Jeroen, gezeten op een krukje, aan zijn nek achterover wordt getrokken en hoe hij vervolgens bliksemsnel een van de aanvallers handen plukt terwijl hij zijn andere hand erbij slaat in wat wij liefdevol een ‘hartje’ noemen (een techniek waarbij je iemands pols zo’n beetje tot op het bot afscheurt) en dat allemaal nog voordat hij op de grond is gevallen. De aanvaller ligt als een in elkaar gefrommelde foetus naast hem, zijn hand verdraaid, want die heeft Jeroen nog vast. Al die controle, al die macht, in een handomdraai. Letterlijk.
Het is gewoonweg pure magie.

Haarlem, zondagochtend 4 november, takke-vroeg.
Ik heb geen rust meer in mijn lijf, dus ik sta maar op. Buiten is het nog donker.
Ik stommel op de tast naar beneden, doe ergens halverwege de trap mijn ‘defense against my cat plotting to kill me’ en weet uiteindelijk min of meer ongeschonden de koffiemachine te bereiken. Mijn gedachten gaan gelijk op met mijn hartslag en schieten alle kanten uit.

Leven of dood

“Jeetje… nou… ík zou dat niet kunnen hoor, andere mensen pijn doen.” Ze zegt het vol overtuiging en schuift daarna nog een hap taart naar binnen. Zij zou dat nooit kunnen, andere mensen pijn doen. En dat was dan dat.

Laboratorium

Ooit, jaaaaaren geleden, was ik eens met een vriendin van me op de kermis. Daar was een spookhuis waarin levende mensen rondliepen met als doel om je de tandjes te laten schrikken. Mijn vriendin zei op vertrouwelijke toon dat ze er niet in durfde. Ik, blij dat ik niet het enige mietje was, gaf ook mijn angst volmondig toe.
Onze motivaties verschilden echter nogal.

Deze oktober is het dus alweer twee jaar geleden dat ik mijn eerste, voorzichtige (lees: doodsbange) stappen zette op de helgroene mat van Helena.  Twee jaar mensen. Twéé.

“Hey… wat is dit nou?”

M’n vriend en ik ruimen (of nou ja: mesten) samen de keukenkasten uit en worstelen ons door in ettelijke jaren opgebouwde archeologische lagen ‘Het Leven van Charlotte’ heen. Hij houdt iets dat ooit is ingelijst voor zich en leest enkele cijfers hardop.
“Oh,” antwoord ik min of meer achteloos, terwijl ik een blik werp op wat hij vasthoudt, “dat is mijn HBO-diploma.”
“Waarom staat dit zo weggemoffeld in een kast?” vraagt hij oprecht verbaasd. “Dit hoort aan de muur, dit is een fokking prestátie.”
Hij kijkt me met opgetrokken wenkbrauwen aan. Het antwoord moet ik hem verschuldigd blijven. Niet omdat ik het niet weet, maar omdat het te pijnlijk is om uit te spreken. 

La’maar komen!

Lichtjes hijgend sta ik in de zaal. Mijn keel voelt dik, slikken kost me moeite. Ik voel hoe mijn hartslag versnelt. Het groen van de vloer lijkt te fluoresceren, te pulseren rond mijn voeten.
Mijn gebalde vuisten zijn geheven, mijn vingers stuk voor stuk omsloten door het leer van mijn handschoenen. Kin op mijn borst. Ademhaling te hoog. Mijn shirt is nat van het zweet. Onder mijn wenkbrauwen door kijk ik naar mijn tegenstander.
Ook hij hijgt. We lijken elkaars houding te spiegelen.
Dan klinkt het signaal.

Het is 2011 en ik ben zwanger van mijn eerste kind.
Het Duitse jongetje Mirco is vermist. En dat houdt de gemoederen, vooral die van mij, flink bezig.

Er was eens in het Oude Griekenland een herbergier die Procrustes werd genoemd.
Ik stel me zo voor dat hij een gezellig etablissement dreef waar de uitgehongerde en vermoeide Oud-Griekse reiziger zich kon laven aan Oud-Griekse wijn en souvlaki en in een lommerrijke binnentuin kon bijkomen van een ongetwijfeld uitputtende reis langs stoffige, met olijfachtig boomwerk omzoomde Oud-Griekse wegen.
So far so good zou je denken, ware het niet dat Procrustes er een tamelijk merkwaardige en voor de directbetrokkenen op z’n zachtst gezegd nogal oncomfortabele hobby op nahield.

Ik ben dol op verhalen. Altijd al geweest.
Je kan mij met een gerust hart een hele dag op een drukbezochte plaats achterlaten. Geef me mensen, koffie en pen en papier onder handbereik en mijn hoofd doet de rest. Ik zie iemand lopen en mijn brein spint direct de draden van zijn levensweb.
Er is een reden voor dat ik ooit maatschappelijk werker wilde worden: want ik wilde mensen helpen met hun eigen moeilijke verhalen. Het was ook wel duidelijk waarom ik daarna doorleerde voor socioloog: want menselijk gedrag, hoe interessant is dát. Uiteindelijk werd ik schrijfster. En ik denk dat ik dat al helemaal niet meer hoef uit te leggen.

Zoals sommigen van jullie misschien al weten neem ik deel aan het FemmePower-jaarprogramma van Martijn. Om de week komen we bijeen om te trainen en van aaaaaalles te bespreken, met als doel niet alleen fysiek maar ook mentaal nóg sterker te worden.
Een van de onderdelen van dit traject is de tiendaagse sportvast-kuur.
Vasten. Als in: niet eten.
Ik heb het idee netjes voor me uitgeschoven, immers, wat je niet ziet bestaat niet. Wel heb ik er al een hoop flauwe grappen over gemaakt. Iets met humor als afweermechanisme.

Of nou ja, ik móet niks. Nee, ik ga vrijwillig naar de gevangenis. Naar de Haarlemse Koepel, om precies te zijn. Hét gebouw waar ik als geboren en getogen Haarlemse al zeker een miljoen keer langs ben gefietst, gewandeld of gereden. Dat gebouw dat me altijd al zo geïntrigeerd heeft, maar dat ik nog nooit vanbinnen heb gezien.
Zodra ik vernam dat Martijn juist deze plek koos voor het Helena-evenement twijfelde ik nog geen seconde. Ik schreef me direct in. Deze kans moest ik pakken.

Hoewel ik veel mannen coach, zijn de meeste van mijn klanten vrouwen. Regelmatig krijg ik de vraag, waarom dat zo is. Graag geef ik je antwoord hierop.

Januari van dit jaar kreeg ik het bericht dat ik mee mocht doen met het Expert 4 examen van de IKMF. Wat een uitdaging! Ik zou de eerste Nederlander worden die met dit examen mee mocht doen.

En toen was het moment daar! Eindelijk, na een intensief trainingskamp van 7 dagen, dat zwoegen en na al die spanning, zit mijn examen erop. Dit voelt als een enorme succesbeleving!

Volgende week vrijdag vertrek ik naar Israël. Dan start een trainingskamp van 7 dagen. Dit sluit ik af met mijn Expert 4 examen. Ik ben nu niet in de gelegenheid om rustig af te wachten tot het zover is. Mijn weken zitten propvol. Daarnaast moet ik scherp en alert blijven tijdens mijn laatste paar trainingen. Een blessure zou nu heel slecht uitkomen.

Krav Mindset Seminars: kom uit je comfortzone en groei mentaal!

Het motto van Trainingscentrum Helena is ‘Sterk in je schoenen’. Alles onder controle hebben in het leven is natuurlijk onmogelijk. Perfectie bestaat niet. Maar je kunt wel alles uit jezelf proberen te halen, om steeds sterker te worden. Een belangrijk onderdeel van de Krav Mindset!
In de Krav Maga les halen we je steeds uit je comfortzone waardoor je steeds beter wordt. En om mentaal te leren groeien, bieden we de Krav Mindset aan. In onze Mental Power Seminars leren we je omgaan met tegenslagen en hoe je doorzettingsvermogen creëert. Dit is het eerste onderwerp dat we gaan behandelen in deze nieuwe reeks seminars.